| Data założenia |
XVIII w. |
| Wyznanie |
ewangelicki |
| Ówczesna parafia |
Piaski-Rudnik (od 1893), przedtem Grudziądz |
| Status |
nieczynny |
| Powierzchnia |
~0,28 ha |
| Nr działki |
6 |
| Kształt |
czworokąt zbliżony do trapezu |
| Najstarszy zachowany nagrobek |
k. XIX w. |
| Istniejąca dokumentacja |
? |
| Zagrożenia |
śmieci, dewastacja, likwidacja |
| Stan zachowania |
zły, TYP III |
| Data zamknięcia, likwidacji |
1945?, - |
Nie przeprowadzono. W 2013 więźniowie z miejscowego zakładu karnego dokonali prac porządkowych na terenie cmentarza.
Historia
Pierwsze pisemne wzmianki o Rudniku, jako miejscu zamieszkiwania rybaków łowiących w pobliskim jeziorze, pochodzą z 1573 roku. Oczywiście zasiedlenie tego terenu sięga przynajmniej wczesnego średniowiecza, gdy znajdywano tu rudę darniową. Stąd nazwa wsi. Lustracja królewszczyzn z 1664 stwierdza, że osada została opuszczona. Powtórny raz do zasiedlenia doszło w 1681, gdy starosta grudziądzki Marcin Borowski zawarł kontrakt typu emfiteutycznego na 40 lat z nowymi osadnikami, olędrami. Kolejny kontrakt zawarł starosta Jan Szembek w 1721 na dalsze 40 lat. Z jego treści wiemy, że tutejsi olędrzy posiadali wilkierz zatwierdzony przez starostę. Wbrew temu co pisze M. Skiwska nie mamy wystarczających dowodów, że we wsi żyli menonici. Nie wspominają o tym ani Hans Wiebe, ani też materiały Adalberta Goertza (zrobione na podstawie archiwaliów). W 1759 sukiennicy grudziądzcy wybudowali w Rudniku folusz. Kolejny kontrakt z 1765 wymienia 13 gospodarzy tzw. gburów, którzy zostali uwłaszczeni w 1833. Dwa lata później, w 1835, folusz przeszedł w ręce prywatne. W 1911 powstała tu odlewnia i emaliernia "Herzfeld Victorius", w czasie okupacji "Junkers u. Ruh", po 1945 Pomorska Odlewnia i Emaliernia, a od 1992 Hydro Vacum.
Statystyki z drugiej połowy XIX i początku XX wieku stwierdzają, że ponad 90% mieszkańców stanowili ewangelicy. W 1868 - 97%, w 1910 - 92%. Istniała też szkoła. Protestanci uczęszczali do kościoła ewangelickiego w Grudziądzu, a od 1893 do parafii Piaski-Rudnik. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę ilość ewangelików zaczęła spadać. W 1921 wynosiła 59%.
Ostatecznie Rudnik w 1954 znalazł się w granicach Grudziądza, a osiedle przybrało nazwę Mniszek.
Ludzie
Nazwiska z kontraktu z 1721: Piotr Macz (sołtys), Marcin Bork, Christian Steinke i in.
Gospodarze z 1765: Berent, Bohl, Garnbach, Gehrmann, Hartke, Hartmann, Janke, Kremin, Krueger, Mager, Stockmann, Thiel, Zube
Kataster fryderycjański 1772/73: Baarcke, Barske, Berendt, J. Bohl, P. Bohl, Borck, Dirks, Freitag, Gruhst, Kasper, Kerwer, Kremien, Kruger, Mau, Nubscke, Persky, Pometzky, Reincke, Rodsken, Schmidt, J. Schwidewsky, M. Schwidewsky, Sockcetzky, Stralau, Strelau, Sunck, Tied, Wildner, Will, Wollenschlager, Wutske, Zube
Lista strat w I wojnie światowej: Bahr, Bank, Barke, Barknowitz, Blum, Busch, Chust, Dommer, Floting, Golinski, Gruhl, Hass, Hein, Holz, Janke, Kanehl, Kaschewski, Kiepke, Krahn, Krause, Kuhn, Lidtkowski, Mundt, Neumann, Pobanz, Rietz, Ruschke, Schroter, Slottke, Splitt, Stutzke, Subkowski, Templin, Waschke, Wichert, Willmann, Wolfram, Waschke, Zarling
Kalendarz nauczycielski z 1925: Antoni Kos, Bolesław Kobus, Jan Muller
Księga adresowa z 1928: Hartwiger (handel bławatami), Hoheizel (karczma), Krahn (właściciel ziemski, 236ha), Mądzielewski (artykuły spożywcze), Rotke (ślusarz), Siemiński (rzeźnik),
Księga adresowa z 1941: Berta Barknowitz (krawcowa), Emilie Harbwecker (krawcowa), Junkers und Ruh (odlewnia żelaza i wyrobów z emalii), Bruno Kneiphoff (gościniec), Edward Schamlewski (szewc), Johann Schuh (sklep),
